- Για κοίτα να δεις που έφτασε ο Αύγουστος και ξεκίνησαν από τώρα να μας τα ζαλίζουν με τις προαναγγελίες της ΔΕΘ. (κάθε χρόνο η ίδια παπάρα την ίδια στιγμή)
- Φταίνε τα γραφεία Τύπου? Μην φταίνε οι δημοσιογράφοι γιατί θέλουν να πουλήσουν το κατιτίς τους και να πάνε καμιά διακοπούλα? Λέω εγώ τώρα…
- Βαρέθηκα την κόντρα Μάκη vs troktiko, troktiko vs Μάκη, Μάκη vs Blogs, Blogs vs Μάκη. ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ! Ουφ!
- Κυρ Μάκη μου...και οι παπαδοπουτάνες έχουν ψυχή. Δεν ειν’ κακό!
- Βαρέθηκα να περιμένω την έναρξη των Αμερικάνικων σειρών. (Να’ναι καλά το America’s Got Talent που μου κρατάει συντροφιά)
- Βαρέθηκα να δουλεύω.
- Βαρέθηκα να μου τα ζαλίζει ο κάθε άσχετος και να πατάει στο κουφάρι μου για να κάνει τη δουλειά του. (ΓΙΝΕ ΣΧΕΤΙΚΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Ή ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ!!!)
- Βαρέθηκα την λέξη ανακατάταξη. Κάτι καινούριο στον ορίζοντα ρε παιδιά παίζει?
- Βαρέθηκα την ακαταστασία. Κάποιος να συμμαζέψει επιτέλους αυτό το μπουρδέλο που το λεν Ελλάδα. (ΧΑ! ΧΑ! Τα ασυμμάζευτα)
- Προφανώς βαρέθηκα να ανανεώσω το blog μου, εξού και η μεγάλη χρονική απόσταση αυτού του post και του προηγούμενου. (ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ)
- Θα βαρεθώ να γράψω για ειδήσεις (Άσε άλλους να τρέχουν)
- Προφανώς αυτό το post γράφτηκε σε τραγική στιγμή βαρεμάρας οπότε θα επανέλθω και με αυτό το θέμα αργότερα. Της βαρεμάρας εννοώ.
Ε, όλοι θα ασχολούνται με αυτό το θέμα για αρκετό καιρό από τώρα. Γιατί όχι και εγώ?
Βέβαια ο μόνος λόγος που αξίζει τελικά να ασχοληθείς, είναι για να δεις που πετιούνται τα λεφτά σου κακομοίρη. Σε ένα θεσμό που κρύβει πολλά περισσότερα από όσα εμφανίζει. Τι εννοώ? Πολύ απλά πολιτικά παιχνίδια και στρατηγικές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι χώρες που γειτονεύουν μεταξύ τους ψηφίζουν η μία την άλλη. Και όχι δεν βγάζω από έξω την Ελλάδα με την Κύπρο που θεωρούνται “αδελφικές” χώρες. Η ποιότητα και η αντικειμενική “ετυμηγορία” των εκατομμυρίων τηλεθεατών πηγαίνει στην κάλαθο των αχρήστων. Ή μήπως “την πηγαίνουν” στην κάλαθο?
Αν ήθελα να επεκταθώ θα έλεγα ότι μπορεί και όλο το πράγμα είναι εξ αρχής στημένο. Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είμαι ομως πεπεισμένος ότι υπάρχει διάχυτη σκοπιμότητα σε όλο το εγχείρημα. Προσωπικά μου τη δίνει στα νεύρα αυτή η “μόδα” της απ’ευθείας ανάθεσης σε καλλιτέχνη και συνθέτη. Υπάρχουν πολλά ακατέργαστα διαμάντια στην Ελλάδα που μπορούν να τα καταφέρουν χιλιάδες φορές καλύτερα, από ότι οι συγκεκριμένοι που ανατέθηκαν στον φετινό διαγωνισμό. Βλέπε στο ετήσιο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Τόσο ωραίοι καλλιτέχνες με καινούριες ιδέες! Οι συγκεκριμένοι όμως που επιλέχθηκαν, επιλέχθηκαν για το πλούσιο(?) βιογραφικό τους και για τις διασυνδέσεις τους με τις δισκογραφικές εταιρείες. Εμπορικότητα στο έπακρο. Εμένα και τους χιλιάδες αντι-φάν του Σάκη Ρουβά πότε θα με ρωτήσουν αν θα ήθελα να τον επιλέξω και να του αναθέσω να με αντιπροσωπεύσει στην Γιουροβίζιον? (Προσωπικά χέστηκα για την συγκεκριμένη εκδήλωση) Αλλά γιατί να πληρώνω για κάτι το οποίο δεν μου αρέσει και δεν με αντιπροσωπεύει σαν προσωπικότητα?
Είμαι σίγουρος ότι αν ρωτούσαν ποιοί θα ήθελαν ακόμη να πληρώνουν στον λογαριασμό της ΔΕΗ τα πάγια της ΕΡΤ (έστω μόνο για την Γιουροβίζιον), ένα τεράστιο ποσοστό θα απαντούσε αρνητικά. Για να μην πω γενικά τα πάγια της ΕΡΤ και όχι μόνο για την συγκεκριμένη εκδήλωση. Υπάρχουν τόσα κανάλια που είναι ελεύθερα και τα παρακολουθεί πολύς κόσμος χωρίς να πληρώνει τίποτα. Ίσως μόνο το τίμημα των διαφημίσεων. Όμως μήπως τα κανάλια της ΕΡΤ δεν έχουν έσοδα από διαφημίσεις?…
Η αλήθεια(μου) είναι ότι έχω βαρεθεί να πληρώνω παπαριές στην κυριολεξία και για πράγματα ανούσια στο σύνολό τους. Δεν θέλω να ασχολούμαι με Γιουροβίζιον και Ρουβάδες άλλο. Δώστε ένα τέλος στα μοντέλα που κυριαρχούν στις τηλεοράσεις από την εκάστοτε εταιρεία μάρκετινγκ. Ο καθένας μας είναι διαφορετικός και με ομορφιές ανώτερες από αυτές που μας προβάλουν τα media. Αφήστε την ελευθερία να κυριαρχίσει. Μη σκλαβώνετε τους ανθρώπους σε μοντέλα του μάρκετινγκ και γίνετε πιο ανθρωποκεντρικοί. Περιοριστείτε στην “απλότητα” της καθημερινότητας.
Προσωπικά δεν έχω την ανάγκη να ακολουθήσω κανένα “πρότυπο” ζωής, πέραν του να κυλήσω στην δική μου…
Είναι το σλόγκαν γνωτού καναλιού για την διαφήμιση των ειδήσεών του. Το δύστυχο της υπόθεσης είναι ότι ο τίτλος δεν ισχύει μόνο για το συγκεκριμένο δελτίο ειδήσεων, αλλά για όλα τα κανάλια και όλες τις “ενημερωτικές” εκπομπές. Και αυτό δεν το λέω για να μην θιχτούν οι κύριοι του εν λόγω καναλιού, αλλά γιατί έτσι είναι.
Η άποψη είναι σαν τους κώλους που λένε. Όλοι έχουν από έναν. Τουλάχιστον οι συγκεκριμένοι δεν φοβούνται να το διαφημίσουν κιόλας. Και εδώ είναι που αναρωτιέσαι… Τους αμφισβήτησε κανείς και το διαφημίζουν? Ή μήπως θεωρούν ότι έχουν την καλύτερη άποψη. Γιατί αν ισχύει το δεύτερο, ας τους πει κάποιος, ότι, η “άποψη” είναι κάτι που δεν προσδιορίζεται. Απλά υπάρχει. Ελευθερία του λόγου, της γραφής και η ελευθερία του να χρησιμοποιείς αυτά τα μέαα για να εκφράζεις την άποψή σου.
Ελευθερία του κώλου θα έλεγα εγώ μά την αλήθεια(μου). Τα πάντα γύρω μας είναι πλασματικά και κινούνται βάση συμφερόντων.
Φαντάσου, ότι είσαι ο κυριούλης που λέει τις ειδήσεις στο γυαλί ή η κυριούλα που τις γράφει στον υπολογιστή της, για να κυκλοφορήσουν με το επόμενο φύλλο της εφημερίδας στην οποία εργάζεται, και υπάρχει μία “είδηση”, η οποία “πνίγει” τον εργοδότη σου. Τί κάνεις**?
1) “Θάβεις” την είδηση κάτω από το συρτάρι (καλύτερα σβήσε την μνήμη του φαξ, κάψε ότι έχει εκτυπωθεί, σβήσε το email, άδειασε τον κάδο ανακύκλωσης [και τους δύο ναι!], σβήσε το ιστορικό του word και κάνε την πάπια).
2) Ενημερώνεις τον εργοδότη σου, ώστε να προβεί ο ίδιος στις άνωθι ενέργειες (ευκολότερο μου ακούγεται, και στο κάτω κάτω της γραφής, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί έιναι να τα κάνεις όλα πάλι εσύ).
3) Παίρνεις μια βαθειά ανάσα και αποφασίζεις να παραδώσεις την παραίτησή σου διότι, αν ισχύουν έστω και στο ελάχιστο αυτά που “αποκαλύπτονται” νοιώθεις ότι έχεις συνηγορήσει και εσύ στην όλη κατάσταση.
4) Αποφασίζεις να “παραιτήσεις” τον εργοδότη σου, παραδίδοντάς τον στις αρχές* (το ίδιο αποτέλεσμα με την επιλογή 3 μόνο που θα έχεις ήσυχη την συνείδησή σου).
*(άλλο μεγάλο ζήτημα για επόμενο post)
**(αν έχετε άλλες προτάσεις μου τις παραθέτετε)
Εμένα προσωπικά θα μου φάνταζε πιο “καλή” επιλογή η 4. Και εδώ γυρίζω ξανά στο θέμα της “ελευθερίας του κώλου” και εξηγώ. Την πρώτη επιλογή θα την διάλεγες γιατί θα φοβόσουν να διαλέξεις την 3 ή την 4. Αν διάλεγες την δεύτερη θα ήσουν μεγάλη “κότα” και θα είχες κριθεί χειραγωγημένη. Οπότε τί την κάνεις αυτή τη δουλειά? Καλύτερα γύρνα σπίτι σου για οικειακά ή διάλεξε την ειδικότητα της στενογράφου γιατί σ’αυτήν ταιριάζεις καλύτερα. Την 3 και την 4 δεν θα τις διάλεγες για ευνόητους λόγους οικονομικής (πλασματικής) κρίσης και γιατί σε κυνηγούν καμιά ντουζίνα δάνεια.
Παίζει και το άλλο ενδεχόμενο βέβαια. Να είσαι από αυτούς που τα “αρπάζουν” χοντρά. Είσαι μάγκας τότε. Και ο υπόλοιπος κόσμος είναι οι ηλίθιοι που παρακολουθούν, μιάς και στην εποχή μας είσαι και μάγκας και “φαίνεσαι”. Τι εννοώ? Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και συ κρυφό καμάρι (πολλές φορές χέστηκες κιόλας και δεν τό’χεις καν κρυφό καμάρι – μεγαλύτερη μαγκιά).
Το “κλού” το δικό μου? Κλείσε επιτέλους το “ενημερωτικό” χαζοκούτι,(είτε τηλεοπτικό είναι, είτε ραδιοφωνικό, είτε έντυπο) γιατί μόνο ενημερωτικό δεν είναι. Έχεις άποψη και δεν χρειάζεσαι να υιοθετήσεις των άλλων. Όσο για τα τεκτενόμενα? Θέλεις να συνεχίσεις να βλέπεις πως σε εκμεταλλεύονται? Σοφή ταινία το “The Matrix”.
“The Matrix is the world, that has been pulled over your eyes to blind you from the truth…”
…Κάπως έτσι ξεκινούν οι περισσότερες προσευχές/επικλήσεις σ’αυτόν τον δύστυχο πλανήτη.
Religulous και Bill Maher, ενάντια σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό κατοίκων της γης. Εκεί που νόμιζα ότι θα ήμουν ο μοναδικός που θα δει αυτή τη ταινία, έμεινα έκπληκτος με το πόσος κόσμος το έχει δει και το σχολιάζει. Φυσικά όλοι την έχουν “κατεβάσει” μέσω ίντερνετ, διότι δεν νομίζω να φτάσει και ποτέ τις ελληνικές “σκοτεινές” αίθουσες. Θα λογοκριθεί από τη γερουσία της παπαδοσυνομοταξίας.
Τί θα δουν όσοι καταφέρουν να την δουν? Θα δανειστώ το σχόλιο ενός φίλου της ταινίας χωρίς, να το μεταφράσω γιατί θα χάσει το νόημα του.
“For those of you who thought that Dawkin’s Root Of All Evil or Jesus Camp were powerful statements, then you might want to wear diapers because you might just crap yourself with this one. Religulous doesn’t take prisoners. It addresses Christianity, Scientology, Mormonism, Islam and other religions…”
Και είναι αλήθεια, το ότι γίνεται σάλος στα blogs για την εν λόγω ταινία. Ανάλυση της ανάλυσης, καυγάδες άνευ “ουσιαστικής” ουσίας. Όλοι προσπαθούν να προσάψουν διάφορα στον Bill Maher για το θράσος του και τα πιστεύω του, χάνοντας όλη την ουσία. Είναι γεγονός ότι δεν βλέπεις και τους πιο έξυπνους ανθρώπους του πλανήτη να βρίσκονται απένταντι από τον Maher. Είναι γεγονός ότι η ταινία περιέχει μεγάλες δόσεις κωμωδίας, ειρωνίας και σαρκασμού. Η ουσία είναι στο τέλος της ταινίας, που αφού ίσως και να γελάσετε με όσα συμβαίνουν, ο Bill ρίχνει τον επίλογό του με σοβαρό ύφος, αναρωτούμενος για το μέλλον του κόσμου και αν αυτό μπορούμε να το εμπιστευτούμε στους “πιστούς” του ψεύτικου, του μη λογικού και του φαντασμαγορικού. “Religion is dangerous…” ξεκινάει και λέει και καταλήγει στο “είτε ξυπνήστε, είτε κοιμηθήτε τον ύπνο του δικαίου και υποστείτε τις συνέπειες”.
Συμφωνώ μαζί του. Και επαυξάνω είναι η αλήθεια(μου). Ζούμε σε έναν κόσμο που τα πιστεύω και οι λατρείες των εικόνων και των αγοραπωλησιών των κήπων και των “φιλέτων” του Παραδείσου (ανεξαρτήτου θρησκείας), δίνουν και παίρνουν. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ όμως! Και αυτό είναι το τρομακτικό. Κόσμος σφαγιάζεται και κατακλέβεται στο όνομα του ενός και μοναδικού του “θεού”. Εδώ υπάρχει ένα θέμα όμως. Τα πάντα είναι το χρήμα και η εξουσία που προσδίδει η χειραγώγηση. Ο κόσμος όμως είναι πολύ “φτωχός το πνεύματι”, για να το καταλάβει και να το κατανοήσει επαρκώς. Αγοράζει με το σπιτάκι του, (το οποίο αγόρασε με μόχθο κατά τη διάρκεια της ζωής του) πρώτο τραπέζι πίστα στην μετά θάνατον ζωή του πα-παραδείσου. Γιατί αυτό πουλάει η κάθε θρησκεία. ΑΕΡΑ! Και η δουλειά είναι ότι τον πουλάει και ακριβά. Η δύναμη της χειραγώγησης που κατέχει είναι τρομακτική. Μπορεί να στρέψει πλήθη εναντίον αλλόθρησκων και “άπιστων” κατά βούληση και να γκρεμίσει όνειρα και φιλοδοξίες. Πολλές (θρησκείες και δόγματά τους) μιλούν για ελεύθερη βούληση. Κάτι το οποίο αυτόματα ακυρώνεται με τα “προστάγματά” τους.
Κατανοώ την ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίζει τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα. Όπως π.χ. πού πάει μετά θάνατο, πώς στο καλό βρέθηκε σ’αυτόν τον πλανήτη κ.α. Είναι κακό να λες ότι δεν γνωρίζεις? Είναι κακό να συνεχίζεις να αναρωτιέσαι? Εμένα δεν με πείθουν να αγοράσω πάντως. Και όπως αναφέρει και ο Maher, και οι ίδιοι που πουλάνε τις απαντήσεις δεν γνωρίζουν, γιατί δεν κατέχουν πνευματικές δυνάμεις που δεν κατέχω εγώ…
Και ναι είναι γεγονός. Η πρώτη σκέψη είναι στα σπάργανα. Ξέρω τι σκέφτεστε...("Πολύ αργόστροφο το άτομο...")
Η σημερινή αλήθεια(μου) είναι... Θεωρώ πως υπάρχει τρελή ανοργανωσιά...ΠΑΝΤΟΥ! Τι και αν προσπαθείς να οργανωθείς. Θα σε φάει το ανοργάνωτο κατεστημένο.
Υπάρχουν πιο επικίνδυνες καταστάσεις βέβαια. Ναι, το ζω τώρα τελευταία. Υπάρχουν οι “διευθυντές εν αγνοία τους” και οι “διευθυντές με άγνοια”. Πού το πάω? Το πράγμα μιλάει από μόνο του. Στο μυαλουδάκι μου, η λέξη διευθυντής, με παραπέμπει σε έναν επαγγελματία, ο οποίος ξέρει τί του γίνεται και μπορεί να διαχειριστεί τους πόρους που του δίνονται στο έπακρο, για το συμφέρον της εταιρείας για την οποία εργάζεται. Είτε αυτοί οι πόροι είναι ανθρώπινο δυναμικό, είτε οικονομικοί. Επίσης, (υποτίθεται τουλάχιστον) γνωρίζει την δουλειά (των υφισταμένων του τουλάχιστο) για να μπορεί να τους κοντρολάρει και να μοιράζει την δουλειά όπως ακριβώς πρέπει να μοιραστεί και για πάρει το μέγιστο επιθυμητό αποτέλεσμα. Έλα όμως που υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες ο διευθυντής, η αλλιώς προϊστάμενος, έχει πλήρη άγνοια και απλά αρκείται στο να φωνάζει για να γίνουν οι δουλείες του και να περάσει ένα ευχάριστο 8ωρο στο γραφείο του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο υφιστάμενος/-νοί του, χρήζονται “διευθυντές εν αγνοία τους”, παίρνοντας τα 700 ευρώ τους, και όντας υποχρεωμένοι με το φόβητρο της απώλειας της εργασίας τους, να υποκείψουν στις προσταγές του “διευθυντή” τους και να πραγματώσουν εργασίες στις οποίες δεν έχουν ούτε αρμοδιότητα ούτε γνώση.
Και εγώ ερωτώ!… Συγνώμη κύριε διευθυντά! Πώς φτάσατε εδώ που φτάσατε? Αν δεν γνωρίζετε παραιτηθείτε πρώτος και καλύτερος. Πώς θα λειτουργούσε π.χ. μια μονάδα παραγωγής κομπόστας, αν ο διευθυντής δεν ήξερε πως λειτουργούν τα μηχανήματά της για να τα δείξει και στους υπαλλήλους του?
Ε, λοιπόν η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές το “χρίσμα” του διευθυντή (καθώς και την οικονομική αμοιβή) το καρπώνεται αυτός με τις περισσότερες “δημόσιες σχέσεις”. Εν ολίγης, ο καλύτερος και μεγαλύτερος γλύφτης. Ζώ αυτήν την πραγματικότητα λοιπόν…
Θα επανέλθω σε αυτό το θέμα, γιατί είναι πάντα επίκαιρο και συμβαίνει παντού και πάντα…
Ναι, είναι αλήθεια… Αποφάσισα να μπω και εγώ στη μόδα (μπλιαχ!, για την λέξη μόδα…) και να σας τα “ζαλίσω” με το ιστολόγιό μου, όπως είναι η μετάφραση της λέξης blog. Μην με πολυπαρεξηγείσετε, γιατί τα ελληνικά μου δεν είναι τόσο τέλεια…και η σκέψη μου διόλου δομημένη…
Αλοίμονο λοιπόν σ’αυτούς που θα δοκιμάσουν να διαβάσουν έστω και μία γραμμή μου. Τι θα περιέχει το ιστολόγιο…Την αλήθεια(μου). Το πως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα γύρω μου και πως τα επεξεργάζεται το ακατοίκητό μου.
Και επειδή βαρέθηκα να γράφω εισαγωγικό, θα πάω κατ’ευθείαν στο ζουμί.
Ε, η συνέχεια επί της οθόνης όπως συνηθίζεται άλλωστε…
